Zastosowanie programów multimedialnych w edukacji to interesujące zagadnienie dydaktyczne. Wykorzystanie komputerów w terapii pedagogicznej daje możliwość unowocześnienia pracy kompensacyjnej z dziećmi dyslektycznymi. Nowe technologie pomagają w czytaniu, pisaniu, organizacji i planowaniu, a – jak pokazują badania – osoby z dysleksją korzystają z sieci w większym zakresie niż przeciętny użytkownik. Dla uczniów z dysleksją internet to sposób kompensowania ograniczonych możliwości korzystania ze słowa drukowanego. Pozwala na komunikowanie się i zdobywanie informacji. 

Wciąż pojawiają się coraz to nowsze i doskonalsze możliwości przekazywania informacji, w związku z czym koncepcje kształcenia multimedialnego prezentują taką organizację procesu dydaktycznego, w ramach której w sposób kompleksowy i zintegrowany można wykorzystywać zarówno tradycyjne, jak i nowoczesne środki w nauczaniu i terapii pedagogicznej. Problematyka publikacji dotyczy m.in. wykorzystania technologii informacyjnej w pracy z dziećmi ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu. Mając na uwadze wszelkie koncepcje dysleksji oraz przyczyny jej powstawania, zauważyć można, że zastosowanie w diagnozowaniu i terapii metod komputerowych, jako jednych z podstawowych elementów, może okazać się rozwiązaniem godnym uwagi. Nie należy przy tym ograniczać się jedynie do tego rodzaju ćwiczeń. Metody tradycyjne są jak najbardziej potrzebne, a nawet pożądane.

Multimedia zawierają takie elementy przekazu informacji, za pomocą których użytkownik może odbierać je wieloma kanałami. Czytanie i pisanie to bardzo skomplikowany proces przetwarzania informacji wzrokowych i słuchowych, a także uwzględniający funkcje ruchowe człowieka. Zatem w celu doskonalenia wspomnianych funkcji interesującą propozycją jest wykorzystanie programów multimedialnych, które integrują bodźce wzrokowe, słuchowe, rozwijają orientację przestrzenną i pamięć, uwzględniając przy tym sekwencje słuchowe i wzrokowe. Oczywiście nie każdy program multimedialny będzie doskonałym narzędziem dydaktycznym. Wybór oprogramowania jest determinowany przesłankami psychologiczno-pedagogicznymi, które to uwzględniają zagadnienia dotyczące percepcji użytkownika (np. dziecko z trudnościami w nauce) i procesy uczenia się odpowiednie do wieku. Znajomość różnych form integracji percepcyjno-motorycznej ma pozytywne znaczenie dla diagnozy i terapii dysleksji. Przyczynia się do pogłębienia diagnozy przez wprowadzenie dodatkowych metod do badania funkcji, a także do opracowania i stosowania metod terapii rozwijających integrację w przypadku zaburzeń jej rozwoju (Bogdanowicz, 2004, s. 278). Dlatego też multimedia i inne nowe technologie w nauczaniu mogą pobudzać i usprawniać funkcje percepcyjno-motoryczne, a także ich integrację niezbędną w nabywaniu umiejętności czytania i pisania.

Każde dziecko wymaga indywidualnego podejścia do jego problemu. Nie ma jednej przyczyny dysleksji, a badacze problemu wymieniają nawet kilka rodzajów tych trudności. Nie ma też określonej metody terapii, która przyniesie konkretne, pozytywne efekty. Oznacza to, iż w terapii należy uwzględnić te informacje, które wyznaczą indywidualny program pomocy dziecku. Warto dodać, że zajęcia terapeutyczne wspierane nowymi technologiami są niezwykle ważne dla rozwoju psychicznego dziecka. Ułatwiają uczniom nabywanie podstawowych umiejętności szkolnych, a także są przydatne w komunikacji w życiu społecznym, ale przede wszystkim stymulują i poprawiają czynności psychiczne niezbędne w przyjmowaniu i utrwalaniu nowych wiadomości. Celem indywidualizacji pracy ucznia jest poprawianie wyników uczenia się dzięki indywidualnym właściwościom uczącego się i zwiększeniu jego możliwości. Indywidualizacja polega na tym, żeby nauczanie i uczenie się było dostosowane do predyspozycji ucznia, wykorzystywało jego potencjał w największym stopniu i go rozwijało.

Zastosowanie nowych technologii w terapii umożliwia kształtowanie niezwykle istotnych sprawności leżących u podstaw nauki elementarnych umiejętności szkolnych, takich jak czytanie, pisanie i liczenie. Zatem wspomniane wcześniej działania wielomodalne doskonalą sprawności językowe i percepcyjne, pamięć i koordynację wzrokowo-ruchową, doskonalą refleks, koncentrację uwagi oraz orientację w przestrzeni.